Van Dennis Thompson

HealthDay Reporter

DONDERDAG 15 NOVEMBER 2018 (HealthDay News) - Een specifieke klasse van diabetesmedicatie lijkt het risico te vergroten dat een been of voet aan een amputatie verloren gaat, zo meldt een nieuw onderzoeksrapport.

Mensen met natrium-glucose cotransporter2 (SGLT2) -remmers hadden tweemaal zoveel kans op een amputatie van de onderste ledematen als mensen die een ander type diabetesmedicatie innamen, ontdekten Scandinavische onderzoekers.

Patiënten hadden ook een verdubbeld risico op diabetische ketoacidose, een levensbedreigende complicatie waarbij zuren, ketonen genaamd, zich in de bloedbaan opstapelen.

"Patiënten met een hoog risico op amputatie, bijvoorbeeld die met perifere arterieziekte of voetulcera, kunnen nauwkeuriger worden gevolgd als SGLT2-remmers worden gebruikt, en het risico van deze ongunstige gebeurtenis kan worden overwogen bij de beslissing welke geneesmiddelen moeten worden gebruikt," zei hoofdonderzoeker Dr. Peter Ueda, een postdoctoraal onderzoeker bij Karolinska University Hospital in Stockholm, Zweden.

SGLT2-remmers omvatten dapagliflozine (Farxiga), empagliflozine (Jardiance) en canagliflozine (Invokana en Invokamet).

"De manier waarop deze klasse van medicijnen werkt, is als je hogere bloed suikers in je hebt, het veroorzaakt eigenlijk een toename van het plassen, want dat is hoe je lichaam zal beschikken over de extra suiker," verklaarde Dr. David Lam. Hij is een assistent-professor in medicijnen, endocrinologie, diabetes en botziekten aan de Icahn School of Medicine op de berg Sinaï in New York City.

vervolgd

De Amerikaanse Food and Drug Administration gaf in 2017 een waarschuwing dat twee grote klinische onderzoeken canagliflozine hadden gekoppeld aan een verhoogd risico op been- en voetamputaties.

Andere klinische onderzoeken hebben echter geen dergelijk amputatierisico aangetoond voor dapagliflozine of empagliflozine, zei dr. Kevin Pantalone, een endocrinoloog bij de Cleveland Clinic.

In deze nieuwe observationele studie gebruikte 61 procent van de patiënten dapagliflozine, 38 procent was op empagliflozine en slechts 1 procent op canagliflozine.

"Ze melden een verhoogd risico dat niet is waargenomen in prospectieve, gerandomiseerde, placebo-gecontroleerde studies, en dat is de gouden standaard," zei Pantalone. "Ja, het is interessant dat ze deze observatie vinden bij patiënten die SGLT2-remmers gebruiken, maar slechts 1 procent van de patiënten had een medicijn dat echt schadelijk is."

Ueda was het ermee eens dat de klinische onderzoeksgegevens die zijn geregistreerd voor dapagliflozine of empagliflozine niet overeenstemmen met de resultaten.

Voor deze studie analyseerden Ueda en zijn collega's nationale gezondheidsgegevens uit Zweden en Denemarken voor 17.213 patiënten die SGLT2-remmers en 17.213 patiënten namen die GLP1-receptoragonisten gebruikten tussen juli 2003 en december 2016.

vervolgd

Het gebruik van SGLT2-remmers was geassocieerd met een tweevoudig verhoogd risico op amputatie van de onderste ledematen in vergelijking met mensen op GLP1-receptoragonisten. Het risico op diabetische ketoacidose was ook verdubbeld.

Onderzoekers probeerden controle te houden over een groot aantal andere factoren die anders deze associatie zouden kunnen verklaren, zoals ziektegeschiedenis, andere medicijnen en sociale en economische omstandigheden voor de patiënten. Maar de studie toonde niet aan dat deze medicijnen het amputatierisico deden stijgen.

"Hoewel we een strikt onderzoeksontwerp gebruikten en verantwoordelijk waren voor een groot aantal patiëntgerelateerde variabelen in onze analyses, konden de resultaten worden beïnvloed door niet-gemeten verschillen in de kenmerken van de patiënten die SGLT2-remmers kregen versus het vergelijkende medicijn," zei Ueda. "Dit is altijd het geval bij observationele studies en de reden waarom bevindingen uit dergelijke studies voorzichtig moeten worden overwogen."

Pantalone en Lam zeiden dat een mogelijke manier dat SGLT2-remmers het amputatierisico zouden kunnen verhogen, te wijten is aan de manier waarop ze in het lichaam werken.

vervolgd

Veel mensen met diabetes hebben een slechte bloedsomloop in hun benen en voeten en deze medicijnen zorgen ervoor dat mensen meer urine uitscheiden om hun bloedsuikerspiegel te verlagen, aldus de artsen.

"Je zou mogelijk meer uitgedroogd kunnen raken als je bloed suikers erg hoog zijn," zei Lam. "Vanwege de afname van het bloedvolume neemt de algehele bloedstroom af en dat kan iemand die al een risico loopt op een slechte bloedcirculatie naar de onderste extremiteiten, in gevaar brengen. Het kan een bestaand probleem verergeren."

De tegenstrijdige resultaten tussen deze observationele studie en eerdere klinische onderzoeken betekenden dat artsen geduldig moeten benaderen, zeiden Pantalone en Lam.

Niet elke patiënt die de medicijnen neemt, moet stoppen. "Als ik patiënten laat binnenkomen die er al drie jaar mee bezig zijn en het goed gaat, hebben ze geen voorgeschiedenis van perifere vaataandoeningen en geen problemen, ik neem niet iedereen zomaar af," zei Pantalone.

Aan de andere kant zijn er duidelijk patiënten die mogelijk SGLT2-remmers willen vermijden.

vervolgd

"Je moet gewoon twee keer nadenken," zei Lam. "Als deze patiënt problemen heeft met de bloedsomloop of een actieve voetulcera, moeten we misschien een andere agent voor ze overwegen."

"Als ik iemand voor mijn neus heb die al een geschiedenis van amputatie heeft, is dit waarschijnlijk een medicijn dat ik ga vermijden," zei Pantalone. "Of als er iemand is die perifere vaatziekte heeft vastgesteld, misschien is dit iemand die ik zal vermijden om dit medicijn voor te schrijven."

De bevindingen werden op 14 november gepubliceerd in het tijdschrift BMJ.